Χρήση βάλανας

Αρχικά, οι άνθρωποι χρησιμοποίησαν δέρματα ζώων για να τα ραφτούν σε τουβλικές δομές προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες των παραγωγικών μάχες. Μετά από μεγάλο διάστημα, τον τέλος του 17ου αιώνα, οι Ολλανδοί αδελφοί Van Delgegin φτιάξανε κανάλια βυσσοϋφαντουργού υλικού με κοιλιακή ραφή, το οποίο εγκρίθηκε ευρέως στην πυροσβεστική υπηρεσία της εποχής. Αργότερα, με την εμφάνιση του μύλου στη διεθνή αγορά και την ανάπτυξη της διαδικασίας της εκκαύστωσής του, εμφανίστηκαν κανάλια μύλου και κανάλια με ένδυση από υφάσματα όπως μετάλλινα κλωστά ή κορδέλες. Ωστόσο, κάποια μέσα υψηλών θερμοκρασιών όπως ατμού, ζεστού αέρα, καθώς και μέσα χαμηλών θερμοκρασιών όπως η υγρή υδρογόνο, η υγρή οξυγόνο, η υγρή ελιούμιο, καθώς και καύσιμα όπως βενζίνη, κερόσινο, οξύ, βάση και άλλα επιθετικά μέσα, αν μεταφέρονται μέσω καναλιού, φυσικά δεν μπορούν. Ειδικά υπό συνθήκες υψηλών θερμοκρασιών, η ασφάλειά τους και η αξιοπιστία τους είναι πολύ πιο δύσκολες να εγγυηθούν.

Επομένως, οι άνθρωποι σταδιακά εστιάζουν στο μεταλλικό τραχήλι, αλλάζοντας τη γεωμετρία του μεταλλικού τραχηλίου, ώστε να παράγονται στις εσωτερικές και εξωτερικές επιφάνειές του αντίστοιχες κυματώσεις. Έτσι, έχει την ίδια ευελιξία με τον διαφθοριμένο σωλήνα και ταυτόχρονα έχει αντοχή σε υψηλές θερμοκρασίες, αντοχή σε χαμηλές θερμοκρασίες, αντοχή στη γήρανση και αντοχή στη διάβρωση. Έτσι προκύπτουν τα μεταλλικά κυματώματα που χρησιμοποιούνται ως σώμα του μεταλλικού σωλήνα.